چرا تبعید؟ جنگی خاموش علیه صداهای مستقل ایران

زمانی که گفتن حقیقت به کاری خطرناک تبدیل می‌شود، صداهای مستقل ایرانی به خط نجات تبدیل می‌شوند. از مهاجرت اجباری تا سانسور ساختاری، این صفحه توضیح می‌دهد که چرا تبعید یک انتخاب نیست — و چرا این صداها اکنون، بیش از هر زمان دیگری، حیاتی هستند.

چرا تبعید؟ چرا تلاش برای ماندن؟

در روزهایی که سرکوب، سانسور و مهاجرت اجباری به بخشی از زندگی مردم ایران تبدیل شده، شبکه‌های داخلی وابسته به جمهوری اسلامی با قدرت تلاش می‌کنند تا با روایت‌هایی احساسی و واژه‌هایی مانند "کشور مادری"، جوانان را به ماندن در ایران ترغیب کنند. اما واقعیت بسیار تلخ‌تر است.

بیش از ۵ تا ۸ میلیون ایرانی از کشور خارج شده‌اند. این آمار تنها عدد نیست؛ پشت آن، زندگی هزاران متخصص، دکتر، مهندس و فعال مستقل قرار دارد که برای بقا، برای نفس کشیدن در هوای آزادی، ناچار به ترک وطن شده‌اند.

فرار مغزها به‌وضوح به ضرر ماشین سرکوب نظام است. هر چه افراد آگاه‌تری از ایران خارج شوند، توان کنترل و سرکوب حکومت کمتر می‌شود. اما به جای اصلاح ساختار، خامنه‌ای و حامیانش در تلاش‌اند با ملی‌گرایی جعلی، بازی با احساسات و ارعاب، مردم را در مرزهای جغرافیایی نگه دارند.

بیایید صادق باشیم؛ هیچ‌کس تبعید را انتخاب نمی‌کند. تبعید انتخاب نیست، اجبار است. ما خواهان تبعید نیستیم، ولی آگاهی‌رسانی مسئولیت ماست. رسالت ما این است که نگذاریم تاریخ، درد مشترک ما را دفن کند.

مهاجرت آسان نیست. ریشه‌کندن دردناک است. اما وقتی راه‌ها بسته می‌شوند، وقتی صدایمان در وطن خفه می‌شود، ما راه دیگری نداریم. دردناک‌تر از همه اما این است که حتی در تبعید هم رسانه‌های فارسی‌زبان مانند ایران‌اینترنشنال و منوتو، به‌جای حمایت از صداهای مستقل، آن‌ها را سانسور می‌کنند و ناخودآگاه یا آگاهانه در خدمت بقای جمهوری اسلامی قرار می‌گیرند.

در برابر این بایکوت، تنها یک حقیقت باقی می‌ماند: ما فقط خودمان را داریم.

ما باور داریم که راه آزادی از دل مردم می‌گذرد، نه از ساختارهای فاسد رسانه‌ای. در آینده نزدیک، ما بستری فراهم خواهیم کرد برای ثبت‌نام و سازمان‌دهی مستقل، تا بتوانیم این مسیر را با هم بسازیم.

به امید آینده‌ای آزاد، آگاه، و بدون سانسور.